Gedurende twee jaar draaide Luc Enting en zijn team op de meest prachtige locaties van de Veluwe om de verhalen van de dieren in beeld te brengen. Een opgroeiend mannelijk hertenkalf dat zijn eerste geweitje krijgt en met grote ogen kijkt naar de grote edelherten om hem heen, een nest biggen van het wilde zwijn die door hun moeder liefdevol over de Veluwe worden geloodst en daar van alles leren, en de vos die haar eerste nestje krijgt en ervaart dat het een hele opgave is om drie welpen op te voeden en van voedsel te voorzien. Elk dier heeft zijn eigen uitdagingen en leeft temidden van de andere bewoners van de Veluwe: de raaf, de mestkever, de buizerd, het vliegend hert, de ijsvogel, de zwarte- en de grote bonte specht en zelfs een koekoeksjong. Om er maar een paar te noemen. Het is één groot ecosysteem waarin alles van elkaar afhankelijk is.

618 uur materiaal werd er in totaal gedraaid met de Panasonic Varicam 35 (4K), de Panasonic GH4, nacht-cameravallen, op afstand bestuurbare camera's bij het buizerdnest, ondergronds in het ijsvogelnest, go-pro's en met timelapse camera's. Ik heb het mediabeheer van al dat materiaal ontworpen, ik heb elke reel zelf gespot en in overleg met regisseur Luc Enting zelfstandig scènes gemonteerd. De bioscoopfilm is op basis van die scènes samengesteld en ik heb daarna zelf de eindmontage van de 3-delige televisieserie gedaan.

Het monteren van natuur is -in de woorden van Luc Enting- niet standaard en vergt kennis van de natuur en inzicht in het gedrag van dieren. Daarover heb ik de afgelopen jaren veel geleerd. Daarbij heb ik een eigen visie ontwikkeld op het monteren van natuurbeelden. Ik vind namelijk dat een scène natuurlijk en organisch moet aanvoelen. Als de kijker de scène ervaart alsof het zich allemaal op dát moment afspeelt is hij geslaagd. Ook al werk je met materiaal dat soms op verschillende dagen of zelfs in verschillende jaren is gedraaid. De belangrijkste regel daarbij is dat je geen dingen laat zien (of suggereert) die niet ook in de werkelijkheid gebeuren.

WILD is geen documentaire, maar een gedramatiseerde natuurfilm. Bijzonder van deze film is dat het materiaal desondanks vrijwel volledig bestaat uit opnames van dieren die onbevangen hun gang gaan in de wilde natuur. Alleen daar waar de opname anders onmogelijk zou zijn geweest, zoals bijvoorbeeld in het ondergrondse nest van de zandhagedis, wordt uitgeweken naar de studio. Die hagedisjes zijn daarna overigens gewoon losgelaten op de plek waar ze anders ook ter wereld zouden zijn gekomen, en dat zit ook in de film. Deze manier van draaien betekende ook dat er voor bepaalde scènes -zoals het afvallen van het hertengewei- ongelofelijk veel uren zijn gedraaid. Probeer maar eens een spontane gebeurtenis zoals het vallen van een gewei te filmen!